Emocjonalny dystans miedzy dzieci a rodzicami, kiedy dzieci znajdują się w okresie dorastania skutkuje tym, że dzieci w naturalnym tempie odchodzą z domu. Bywa jednak tak, że czasami dzieje się całkiem inaczej i dzieci wychodzą z domu dopiero w wieku około trzydziestu lub czterdziestu lat, kaidy już czas jest od dawna na coś innego.

Jest to wyraz niezdrowego dystansu miedzy rodzicami a dzieckiem, najczęściej dotyczy to młodych mężczyzn oraz ich matek, które są po prostu nadopiekuńcze. Kiedy dystans miedzy rodzicami a dziećmi jest optymalny, to proces odchodzenia z domu jest wspomagany przez takie właśnie a nie inne relacje. Optymalny dystans powoduje, że dzieci wychodzą z domu bez poczucia winy, że opuszczają rodziców. Dystans miedzy rodzicami a dzieckiem jest tez pewnym wzorcem, na który dzieci patrzą i praw podobnie będą go powielały w swoim dorosłym życiu. Czasami, kiedy dzieci patrzą na wzorce rodzinne i widzą je jako odrażające, nudne i nieprzystosowawcze, zagrażające w jakiś sposób, podejmują decyzję o odraczaniu stanu uwolnienia się emocjonalnego od rodziców.