Młodzi ludzie wkraczają w wiek dorastania z umiejętnościami wyniesionymi z dzieciństwa, umiejętnościami, które kształtują się w domu rodzinnym. Umiejętności te pozwalają na odróżnienie Ja idealnego od Ja realnego. Nastolatek zaczyna budować swoją idealna wizję siebie, czyli jest to wizja tego, co chcielibyśmy osiągnąć, jacy być, jak będzie wyglądało nasze życie zwłaszcza w okresie średniej dorosłości.

Najczęstszymi marzeniami młodego człowieka, wizjami dotyczącymi siebie w przyszłości są te, które określają nasz obraz z wieku około trzydziestu lat, z okresu pełnej stabilizacji życiowej. Dlatego też osoby, które już wkraczają w wiek około trzydziestu lat, które nie osiągnęły zbyt wiele z tego, co sobie zamierzyły, wpadają w wielki kryzys. TO, że istnieje JA realne i Ja idealne pozwala sądzić, że istnieje coś takiego, jak samoocena, dotycząca tego, jak się mają te dwie sfery do siebie. Jeśli są bardzo rozbieżne w procesie socjalizacji, ocena siebie nie jest zbyt wysoka.