Dziecko, które wzrasta w rodzinie, będzie dobrze się czuło, jeśli przez cale życie, zwłaszcza w czasie jego najmłodszych lat, będziemy dawali mu poczucie niezależności i pełne przyzwolenie na popełnianie błędów, na poczucie porażki od czasu do czasu.

Nie można dziecka na siłę uszczęśliwiać i ochraniać przed odczuwaniem porażek i ich skutków, o ile oczyścicie nie istnieje prawdopodobieństwo, że przeciąży dziecko konsekwencjami jakiegoś wypadku, a te konsekwencje będą straszne. Czasami trzeba rzeczywiście ulżyć dziecku. Ważne jest jednak, aby z przyzwoleniem na popełnianie błędów, pozwolić młodzieży na nauczenie się czegoś z błędów, na czerpanie korzyści z tego, co zrobiło się źle. Zawsze należy uczyć młodych ludzi spostrzegania tego, co zrobili źle przez pryzmat czegoś dobrego, jakichś korzyści. Ważne jest także to, w jaki sposób dziecko uczy się podchodzić do swoich porażek, jeśli rodzice nauczą je osiągać własnoręcznie sukcesy, podpowiadają, ale nie rozwiązują za dziecka problemów, uczy się ono samodzielności i poczucia własnej skuteczności.