Młodzi ludzie często podają w wątpliwość swoją wartość w czasie autoprezentacji, a to sprawia, że nie są oni uważani za coś wartościowego w swoim otoczeniu. To, jak sami siebie widzimy, często sprawia, że widzą nas tak samo inni ludzie. Jeśli czujemy, że nie jesteśmy wartościowi, takim nas będą widzieć inni.

Jeśli na przykład pokazujemy siebie z takiej strony, ze jesteśmy gorsi, źli itp. , to otoczenie będzie nas ignorować, nie będzie uważało nas za atrakcyjnych uczestników interakcji społecznych. Dlatego wydaje się, że dobra samoocena, która jest jednocześnie wysoka, jest najlepszą samooceną, jednak musi ona być przy tym wszystkim realistyczna. Jeśli ktoś czuje się dobrze we własnej skórze i uważa, że warto jest się nim zainteresować i nie jest gorszy w żaden sposób od innych, za takiego inni będą go uważać. Zaniżona samoocena wiąże się z zaniżonym obrazem własnej osoby, błędnym, a to przekłada się bezpośrednio na sposób autoprezentacji. Obiektywna, realistyczna samoocena jest wywołana tym, jak odbiera nas otoczenie z drugiej strony. Samoocena musi więc być społeczne potwierdzona. Jeśli brak jest takiego potwierdzenia, narażamy się na śmieszność.